Florante at Laura 18: Ang Laki sa Layaw

196. “Anhin konh saysayin ang tinamong tuwa

        Ng kabataan ko’y malawig na lubha

        Pag-ibig ni ama’y siyang naging mula

        Lisanin yaong gubat na payapa.

197. Pag-ibig anaki’y aking nakilala

        Di dapat palakhin ang bata sa saya

        At sa katuwaa’y kapag namihasa

        Kung lumaki’y walang hihinting ginhawa.

198. “Sapagkat ang mundo’y bayan ng hinagpis

        Mamamaya’y sukat tibayan ang dibdib

        Lumaki sa tuwa’y walang pagtitiis

        Anong ilalaban sa dahas ng sakit?

199. “Ang taong magawi sa ligaya’t aliw

        Mahina ang puso’t lubhang maramdamin

        Inaakala pa lamang ang hilahil

        Na daratna’y di na matutuhang bathin.

200. “Para ng halamang lumaki sa tubig

        Daho’y nalalanta munting di madilig

        Ikinaluluoy ang sandaling init

        Gayon din ang puso’y sa tuwa maniig.

201. “Munting kahirapa’y mamalakhing dala

        Dibdib palibhasa’y di gawing magbata

        Ay bago sa mundo’y walang kisapmata

        Ang tao’y mayroong sukat ipagdusa.

202. “Ang laki sa layaw karaniwa’y hubad

        Sa bait at muni’t sa hatol ay salat

        Masaklap na bunga ng maling paglingap

        Habag ng magulang sa irog ng anak.

203. “Sa taguring bunso’t likong pagmamahal

        Ang isinasama ng bata’y nunukal

        Ang iba’y marahil sa kapabayaan

        Ng dapat magturong tamad na magulang.

204. “Ang lahat ng ito’y kay amang talastas

        Kaya nga ang luha ni ina’y hinamak

        At ipinadala ako sa Atenas

        Bulag na isip ko’y nang doon mamulat.