Florante at Laura 9: Halina, Aking Laura

55.      “Halina, Laura’t aking kailangan

        Ngayon ang lingap mo nang naunang araw;

        Ngayong hinihingi ang iyong pagdamay,

        Ang abang sinta mo’y nasa kamatayan.

56.      “At ngayong malaki ang aking dalita

        Ay di humahanap ng maraming luha,

        Sukat ang kapatak na makaapula,

        Kung sa may pagsintang puso mo’y
             magmula.

 57.      “Katawan ko ngayo’y siyasatin, ibig,

        Tingni ang sugat kong di gawa ng kalis,

        Hugasan ang dugong nanalong sa gitgit

        Ng kamay ko, paa’t natataling liig.

58.      “Halina, irog ko’t ang damit ko’y tingnan,

        Ang hindi mo ibig dapyuhang kalawang,

        Kalagin ang lubid at iyong bihisan,

        Matinding dusa ko’y nang gumaan-gaan.

59.      “Ang mga mata mo’y kung iyong ititig

        Dini sa anyo kong sakdalan ng sakit,

        Upanding mapigil ang takbong mabilis

        Niring abang buhay sa ikapapatid.

60.      “Wala na Laura ikaw na nga lamang

        Ang makalulunas niring kahirapan;

        Damhin ng kamay mo ang aking katawan

        At bangkay man ako’y muling mabubuhay!

61.      “Ngunit sa aba ko! Ay sa laking hirap!

        Wala si Laura’y aking tinatawag!

        Napalayu-layo’t din a lumiliyag.

        Ipinagkanulo ang sinta kong tapat.

62.      “Sa ibang kandunga’y ipinagbiyaya

        Ang pusong akin na, at ako’y dinaya.

        Buong pag-ibig ko’y ipinanganyaya,

        Nilimot ang sinta’t sinayang ang luha

63.      “Alin pa ang hirap na di nasa akin?

        May kamatayan pang di ko daramdamin?

        Ulila sa ama’t sa inang nag-angkin,

        Walang kaibiga’t nilimot ng giliw.

64.    “Dusa sa puri kong kusang siniphayo

        palasong may lasong natirik sa puso

        habag sa ama ko’y tunod na tumimo

        ako’y sinunog niring panibugho.

65.  “Ito’y siyang una sa lahat ng hirap,

      Pagdaya ni Laura ang kumakamandag

      Dini sa buhay ko’y siyang nagsasadlak

      Sa libingan laan ng masamang palad.

66.  “O Konde Adolfo’y inilapat mo man

      Sa akin ang hirap ng sansinukuban

      Ang kabangisan mo’y pasasalamatan

      Ang puso ni Laura’y kung hindi inagaw!”

67.  “Dito naghimutok nang kasindaksindak

      Na umaalingawngaw sa loob ng gubat

      Tinatangay ang diwa’t karamdamang hawak

      Ng buntun hininga’t luhang lumagaslas.

68.  Sa puno ng kahoyay napayukayok

      Ang liig ay supil ng lubid na gapos,

      Bangkay na mistula’t ang kulay na burok

      Ang kanyang mukha’t nagingputing lubos.