Florante at Laura 31: Pagliligtas kay Laura

374. Sigabo ng tuwa ng dumalang-dalang

        Dininig ng tatlo ang kay Laurang buhay

        Nasapi sa reyno mula nang pumanaw

        Ang sintang nanggubat ganito ang saysay:

375. “Di lubhang naglaon noong pag-alis mo

        O sintang Florante sa Albanyang reyno

        Narinig sa baya’y isang piping gulo

        Na umalingawngaw hanggang sa palasyo.

376. “Ngunit di mangyaring mawatas-watasan

        Ang bakit at hulo ng bulung-bulungan

        Parang isang sakit na di mahulaan

        Ng medikong pantas ang dahila’t saan.

377. “Di ka ginsa-ginsa palasyo’y nakubkob

        Ng magulong baya’t baluting soldados

        O araw na lubhang kakila-kilabot!

        Araw na sinumpa ng galit ng Diyos!

 378. “Sigawang malakas niyong bayang gulo

        ‘mamatay mamatay ang Haring Linseo

        Na nagmunakalang gutumin ang reyno’t

        Lagyan ng estangke ang kakani’t trigo!”

379. “Ito’y kay Adolfong kagagawang lahat

        At nang magkagulo yaong bayang bulag

        Sa ngalan ng hari ay isinambulat

        Gayong ordeng mula sa dibdib ng sukab.

380. “Noon di’y hinugot sa tronong luklukan

        Ang ama kong hari at pinapugutan

        May matuwid bagang makapanlulumay

        Sa sukab ng puso’t nagugulong bayan.

381. “Sa araw ring yao’y naputlan ng ulo

        Ang tapat na loob ng mga konseho

        At hindi pumurol ang tabak ng lilo

        Hanggang may mabait na mahal sa reyno.

382. “Umakyat sa trono ang kondeng malupit

        At pinagbalaan ako nang mahigpit

        Na kung di tumanggap ng haying pag-ibig

        Dustang kamataya’y aking masasapit.

383. “Sa pagnanasa kong siya’y magantihan

        Masulatan kita sa Etolyang bayan

        Pinilit ang pusong huwag ipamalay

        Sa lilo ang aking kaayawa’t suklam.

384. “Limang buwang singkad ang hinihinging taning

        Ang kaniyang sinta’y bago ko tanggapin

        Ngunit ipinasyang tunay na panimdim

        Ang magpatiwakal kung di ka dumating.

385. “Niyari ang sulat at ibinigay ko

        Sa tapat na lingkod nang dalhin sa iyo

        Di nag-isang buwa’y siyang pagdating mo’t

        Nahulog sa kamay ni Adolfong lilo.

386. “Sa takot sa iyo niyong palamara

        Kung ikaw’y magbalik na may hukbong dala

        Nang mag-isang umuwi ay pinadalhan ka

        Ng may selyong sulat at sa haring pirma.

 

387. “Matanto ko ito’y sa malaking lumbay

        Gayak na ang puso na magpatiwakal

        Ay siyang pagdating ni Menandro naman

        Kinubkob ng hukbo ang Albanyang bayan.

388. “Sa banta ko’y siyang tantong nakatanggap

        Ng sa iyo’y aking padalang kalatas

        Kaya’t nang dumating sa Albanyang syudad

        Lobong nagugutom ang kahalintulad.

389. “Nang walang magawa ang Konde Adolfo

        Ay kusang tumawag ng kapuwa lilo

        Dumating ang gabi umalis sa reyno

        At ako’y dinalang gapos sa kabayo.

390. “Kapagdating dito ako’y dinadahas

        At ibig ilugso ang puri kong ingat

        Mana’y isang tunod na kung saan gubat

        Pumako sa dibdib ni Adolfong sukab.”

391. “Sagot ni Flerida: “Nang dito’y sumapit

        Ay may napakinggang binibining boses

        Na pakiramdam ko’y binibigyang sakit

        Nahambal ang aking mahabaging dibdib.

392. “Nang paghanapin ko’y ikaw ang natalos

        Pinipilit niyong taong balakiyot

        Hindi ko nabata’t bininit sa busog

        Ang isang palasong sa lilo’y tumapos.