Florante at Laura 29: Ang Paghihirap ni Aladin

347. “Ang pagkabuhay mo’y yamang natalastas

        Tantuin mo naman ngayon ang kausap

        Ako ang Aladin sa Persyang syudad

        Anak ng balitang sultang Ali-Adab.

348. “Sa pagbatis niring mapait na luha

        Ang pagkabuhay ko’y sukat mahalata

        Ay ama ko! Bakit? Ay Fleridang tuwa!

        Katoto’y bayaang ako’y mapayapa.

349. “Magsama na kitang sa luha’y maagnas

        Yamang pinag-isa ng masamang palad

        Sa gubat na ito’y hintayin ang wakas

        Ng pagkabuhay tang nalipos ng hirap.”

350. Hindi na inulit ni Florante naman

        Luha ni Aladi’y pinaibayuhan

        Tumahan sa gubat na may limang buwan

        Nang isang umaga’y naganyak maglibang.

351. Kanilang nilibot ang loob ng gubat

        Kahit bahagya nang makikitang landas

        Dito sinalita ni Alading hayag

        Ang kaniyang buhay na kahabag-habag.

352. Aniya’y “sa madlang gerang dinaanan

        Di ako naghirap ng pakikilaban

        Para nang bakahin ang pusong matibay

        Ni Fleridang irog na tinatangisan.

 

353. “Kung nakikiumpok sa madlang prinsesa’y

        Si D’yana sa gitna ng maraming nimpa

        Kaya’t kung tawagin sa reyno ng Persya

        Isa sa Houris ng mga propeta.

354. “Anupa’t pinalad na aking dinaig

        Sa katiyagaan ang pusong matipid

        At pagkakaisa ng dalawang dibdib

        Pagsinta ni ama’y nabuyong gumiit.

355. “Dito na minulan ang pagpapahirap

        Sa aki’t ninasang buhay ko’y mautas

        At nang magbiktorya sa Albanyang syudad

        Pagdating sa Persya’y binilanggo agad.

356. “At ang ibinuhat na kasalanan ko

        Di pa utos niya’y iniwan ang hukbo

        At nang mabalitang reyno’y nabawi mo

        Ako’y hinatulang pugutan ng ulo.

357. “Nang gabing malungkot na kinabukasan

        Wakas ng tadhanang ako’y pupugutan

        Sa karsel ay nasok ang isang heneral

        Dala ang patawad na lalong pamatay.

358. “Tinadhanang mahigpit ay malis pagdaka

        Huwag mabukasan sa reynong Persya

        Sa munting pagsuway buhay ko ang dusa

        Sinunod ko’t utos ng hari ko’t ama.

359. “Nguni’t sa puso ko’y matamis pang lubha

        Natuloy kinitil ang hiningang aba

        Huwag ang may buhay na nagugunita

        Iba ang may kandong sa langit ko’t tuwa.