Florante at Laura 27: Tanggulan ng S'yudad

316. “Kaya pala gayo’y ang nagwawagayway

        Sa kuta’y hindi na bandilang binyagan

        Kundi medyaluna’t reyno’y nasalakay

        Ni Alading salot ng pasuking bayan.

317. “Ang akay na hukbo’y kusang pinahimpil

        Sa paa ng isang bundok na mabangin

        Di kaginsa-ginsa’y natanawan namin

        Pulutong ng Morong lakad ay mahinhin.

318. “Isang binibini ang gapos na taglay

        Na sa damdam nami’y tangkang pupugutan

        Ang puso ay lalong naipit ng lumbay      

        Sa gunitang baka si Laura kong buhay.

 319. “Kaya di napigil ang akay na loob

        At ang mga Moro’y bigla kong nilusob

        Palad ng tumakbo at hindi natapos

        Sa aking pamuksang kalis na may poot!

320. “Nang wala na akong pagbuntuhang galit

        Sa di makakibong gapos ay lumapit

        Ang takip sa mukha’y nang aking ialis

        Aba ko’t si Laura! May lalo pang sakit?

321. “Pupugutan dahil sa hindi pagtanggap

        Sa sintang mahalay ng Emir sa syudad

        Nang mag-asal-hayop ang Morong pangahas

        Tinampal sa mukha ng himalang dilag.

322. “Aking dali-daling kinalag sa kamay

        Ang lubid na walang awa at pitagan

        Mga daliri ko’y naaalang-alang

        Madampi sa balat ng kagalang-galang.

323. “Dito nakatanggap ng lunas na titig

        Ang nagdaralitang puso sa pag-ibig

        Araw ng ligayang una kong pagdinig

        Ng sintang Florante’ sa kay Laurang bibig.

324. “Nang aking matantong nasa bilangguan

        Ang bunying monarka’t ang ama kong hirang

        Nag-utos sa hukbo’t aming sinalakay

        Hanggang di nabawi ang Albanyang bayan.

325. “Pagpasok namin sa loob ng reyno

        Bilanggua’y siyang una kong tinungo

        Hinango ang hari’t ang dukeng ama ko

        Sa kaginooha’y isa si Adolfo.

326. “Labis ang ligayang kinamtan ng hari

        At ng natimawang kamahalang pili

        Si Adolfo lamang ang nagdadalamhati

        Sa kapurihan kong tinamo ang sanhi.

327. “Pangimbulo niya’y lalo nang nag-alab

        Nang ako’y tawaging tanggulan ng syudad

        At ipinagdiwang ng haring mataas

        Sa palasyo real nang lubos na galak.

 

328. “Saka nahalatang ako’y minamahal

        Ng pinag-uusig niyang kariktan

        Ang Konde Adolfo’y nagpapakamatay

        Dahil sa korona’t kay Laura’y makasal

329. “Lumago ang binhing mula sa Atenas

        Ipinunlang nasang ako’y ipahamak

        Kay Adolfo’y walang bagay na masaklap

        Para ng buhay kong hindi nauutas.