Florante at Laura 26: Madugong Paglalaban


299. “At kung di sa luhang pabaon sa akin
        Namatay na muna bago ko naatim
        Dusang di lumikat hanggang sa dumating
        Sa bayang Krotonang kubkob ng hilahil.

300. “Kuta’y lulugso na sa bayong madalas
        Ng mga makinang talagang pangwalat
        Siyang paglusob ko’t ng hukbong akibat
        Ginipit ang digmang kumubkob sa syudad.

301. “Dito’y ang masidhing lubhang kamatayan
        At Parka Atropos ay nagdamdam pagal
        Sa paggapas nila’t pagkitil ng buhay
        Ng naghihingalong sa dugo’y naglutang.

 302. “Makita ng piling Heneral Osmalik
        Ang aking marahas na pamimiyapis
        Pitong susong hanay sa dulo ng kalis
        Hinawi ng tabak nang ako’y masapit.
           
303. “Sa kaliwa’t kanan niya’y nangalaglag
        Mga solados kong pawang mararahas
        Lumapit sa aking mata’y nagniningas
        ‘halika’ aniya’t kita ang maglamas?

304. “Limang oras kaming hindi naghiwalay
        Hanggang sa hinapo ang bato ng tapang
        Nagluksa ang langit nang aking mapatay
        Habag sa gererong sa mundo’y tinakhan.

305. “Siya nang pagsilid ng pangingilabot
        Sa kalabang hukbong parang sinasalot
        Ng pamuksang tabak ni Menandrong lubos
        Ang kampo’t biktorya’y napaaming lubos.

306. “Tagumpay na ito’y pumawi ng lumbay
        Ng mga nakubkob ng kasakunaan
        Panganib sa puso’y naging katuwaan
        Ang pinto ng syudad pagdaka’y nabuksan.

307. “Sinalubong kami ng haring dakila
        Kasama ang buong bayang natimawa
        Ang pasasalamat ay di maapula
        Sa di magkawastong nagpupuring dila.

308. “Yaong bayayng hapo’t bagong nakatighaw
        Sa nagbalang bangis ng mga kaaway
        Sa pagkatimawa ay nag-aagawang
        Malapit sa aki’t damit ko’y mahagkan.

309. “Sa lakas ng hiyaw ng Pamang matabil
        Bibang dugtong-dugtong ay nakikisaliw
        Ang gulong ‘salamat, nagtanggol sa amin!’
        Dininig sa langit ng mga bituin.

310. “Lalo na ang tuwa nang ako’y matatap
        Na apo ng hari nilang nililiyag
        Ang Monarka nama’y di munti ang galak
        Luha ang nagsabi ng linyang ganap.

 311. “Nagsiakyat kami sa palasyong bantog
        At nangagpahinga ang soldadong pagod
        Datapuwa’t ang baya’y tatlong araw halos
        Na nakalimutan ang gawing matulog.

312. “Sa ligaya namin ng nuno kong hari
        Nakipagitan din ang lilong pighati
        At ang pagkamatay ang ina kong pili
        Malaon nang lanta’y nananariwang muli.

313. “Dito naniwala ang bata kong loob
        Na sa mundo’y walang katuwaang lubos
        Sa minsang ligaya’y tali nang kasunod
        Makapitong lumbay o hanggang matapos.

314. “Naging limang buwan ako sa Krotona
        Nagpilit bumalik sa Reynong Albanya
        Di sinong susumang sa akay ng sinta
        Kung ang tinutungo’y lalo’t sa isang Laura?

315. “Sa gayong katulin ng aming paglakad
        Naiinip ako’t ang nasa’y lumipad
        Aba’t nang matanaw ang moog ng syudad
        Kumutob sa aking puso’y lalong hirap!

No comments:

Post a Comment

Welcome to Zsite59