Florante at Laura 28: Ang Kasamaan ni Adolfo

330. “Di nag-ilang buwan ang sa reynong tuwa

        At pasasalamat sa pagkatimawa

        Dumating ang isang hukbong maninira

        Na taga-Turkiyang masakim na lubha.

331. “Dito ang panganib at pag-iiyakan

        Ng bagong nahugot sa dalitang bayan

        Lalo na si Laura’t ang kapangambahan

        Ang ako ay sam-ing palad sa patayan.

332. “Sapagkat heneral akong iniatas

        Ng hari sa hukbong sa Moro’y lalaban

        Nag-uli ang loob ng bayang nasindak

        Puso ni Adolfo’y parang nakamandag.

333. “Niloob ng langit na aking nasupil

        Ang hukbo ng bantog na si Miramolin

        Siyang mulang araw na ikinalagim

        Sa reynong Albanya ng Turkong masakim.

334. “Bukod dito’y madlang digma ng kaaway

        Ang sunud-sunod kong pinagtagumpayan

        Anupa’t sa aking kalis na matapang

        Labimpitong hari ang nangagsigalang.

335. “Isang araw akong bagong nagbiktorya

        Sa Etolyang syudad na kusang binaka

        Tumanggap ng sulat ng aking monarka

        Mahigpit na biling umuwi sa Albanya.

336. “At ang panihala sa dala kong hukbo

        Ipagkatiwalang iwan kay Menandro

        Noon di’y tumulak sa Etolyang Reyno

        Pagsunod sa hari’t Albanyay’y tinungo.

337. “Nang dumating ako’y gabing kadiliman

        Pumasok sa reyno walang agam-agam

        Pagdaka’y nakubkob laking kaliluhan

        Ng mayro’ng tatlumpung libong sandatahan.

338. “Di binigyang daan akin pang mabunot

        Ang sakbat na kalis at makipagmook

        Buong katawan ko’y binidbid ng gapos

        Piniit sa karsel na katakut-takot.

339. “Sabihin ang aking pamamangha’t lumbay

        Lalo nang matantong monarka’y pinatay

        Ng Konde Adolfo’t kusang idinamay

        Ang ama kong irog na mapagpalayaw.

340. “Ang nasang yumama’t haring mapatanyag

        At uhaw sa aking dugo ang yumakag

        Sa puso ng Konde sa gawang magsukab!

        O napakarawal ng Albanyang s’yudad!

341. “Mahigpit kang aba sa mapagpunuan

        Ng hangal na puno at masamang asal

        Sapagkat ang haring may hangad sa yaman

        Ay mariing hampas ng langit sa bayan.

342. “Ako’y lalong aba’t dinaya ng ibig

        May kahirapan pang para nang marinig

        Na ang prinsesa ko’y nangakong mahigpit

        Pakasal sa Konde Adolfong balawis!

343. “Ito ang nagkalat ng lasong masidhi     

        Sa ugat ng aking pusong mapighati

        At pinagnanasaang buhay ko’y madali

        Sa pinanggalingang wala’y masauli.

344. “Sa pagkabilanggong labingwalong araw

        Naiinip ako nang di pagkamatay

        Gabi anang hangui’t ipinagtuluyan

        Sa gubat na ito’t kusang ipinugal.

 

345. “Bilang makalawang maligid ni Pebo

        Ang sandaigdigan sa pagkagapos ko

        Nang inaakalang nasa ibang mundo

        Imulat ang mata’t nasa kandungan mo.

346. “Ito ang buhay kong silu-silong sakit

        At hindi na tanto ang huling sasapit

        Mahabang salita ay dito napatid

        Ang gerero naman ang siyang nagsulit.