Florante at Laura 23: Paghingi ng Tulong ng Bayang Krotona

254. “Bininit na busog ang siyang katulad

        Ng tulin ng aming daong sa paglayag

        Kaya di naglaon paa ko’y yumapak

        Sa dalampasigan ng Albanyang syudad.

255. “Pag-ahon ko’y agad nagtuloy sa kinta

        Di humiwalay ang katotong sinta

        Paghalik sa kamay ng poon kong ama

        Lumala ang sakit ng dahil kay ina.

256. “Nagdurugong muli ang sugat ng puso

        Humigit sa una ang dusang bumugso

        Nawikang kasunod ng luhang tumulo

         ‘ay ama! Kasabay ng bating ‘ay bunso!’

257. “Anupa’t ang aming buhay na mag-ama

        Nayapos ng bangis ng sing-isang dusa

        Kami ay dinatnang nagkakayakap pa

        Niyong embahador ng bayang Krotona.

258. “ Nakapanggaling na sa palasyo real

        At ipinagsabi sa hari ang pakay

        Dala’y isang sulat sa ama kong hirang

        Titik ng monarkang kaniyang biyenan.

259. “Humihinging tulong at nasa pangamba

        Ang Krotonang reyno’t kubkub ng kabaka

        Ang puno ng hukbo’y balita sa sigla

        Heneral Osmalik na bayaning Persya.

260. “Ayon sa balita’y pangalawa na ito

        Ng prinsipe niyang bantog sa sangmundo

        Alading kilabot ng mga gerero

        Iyong kababayang hinahangaan ko.”

261. Dito’y napangiti ang Morong kausap

        Sa nagsasalita’y tumugong banayad

        Aniya’y “bihirang balita’y magtapat

        Kung magtotoo ma’y marami ang dagdag.

262. “At saka madalas ilala ng tapang

        Ay ang guniguning takot ng kalaban

        Ang isang gererong palaring magdiwang

        Mababalita na at pangingilagan.

263. “Kung sa katapanga’y bantog si Aladin

        May buhay rin namang sukat na makitil

        Iyong matatantong kasimpantay rin

        Sa kasamaang palad at dalang hilahil.

264. “Sagot ni Florante: ‘huwag ding maparis

        Ang gererong bantog sa palad kong amis

        At sa kaaway ma’y di na ninanais

        Ang laki ng dusang aking napagsapit.

265. “Matanto ni ama ang gayong sakuna

        Sa Krotonang baya’y may balang sumira

        Ako’y isinama’t humarap nang bigla

        Sa Haring Linseong may gayak nang digma.

266. “Kami ay bago pang nanakyat sa hagdan

        Ng palasyong batbat ng hiyas at yaman

        Ay sumalubong na ang haring marangal

        Niyakap si ama’t ako’y kinamayan.

267. “Ang wika’y O duke! Ang kiyas na ito

        Ang siyang kamukha ng bunying gerero

        Aking napangarap na sabi sa iyo

        Magiging haligi ng setro ko’t reyno.’

 268. Sino ito’t saan nanggaling na syudad?’

        Ang sagot ni ama ‘ay bugtong kong anak

        Na inihahandog sa mahal mong yapak

        Ibilang na isang basalyo’t alagad.’

269. “ Namangha ang hari at niyakap ako;

        ‘mabuting panahon itong pagdating mo,

        ikaw ang’ heneral ng hukbong dadalo

        sa bayang Krotonang kubkub ng Moro.

270. “ Patotohanan mong hindi iba’t ikaw

        ang napangarap kong gererong matapang

        na maglalathala sa sansinukuban

        ng kapurihan ko at kapangyarihan.

271. “ Iyong kautangang paroong mag-adya,

        Nuno mo ang hari sa bayan ng Krotona

        Dugo kang mataas at dapat kumita

        Ng sariling dangal at bunyi  sa gera.

272. “Sapagkat matuwid ang sa haring saysay

        Umayon si ama kahit mapait man

        Nang agad masubo sa pagpapatayan

        Ang kabataan ko’t di kabihasaan.

273. “Ako’y walang sagot na naipahayag

        Kundi ‘haring poo’t nagdapa sa yapak

        Nang aking hahagkan ang mahal na bakas

        Kusang itinindig at muling niyakap.