Florante at Laura 21: Namatay si Ina

232. “Naging santaon pa ako sa Atenas

        Hinintay ang loob ng ama kong liyag

        Sa aba ko’t noo’y tumanggap ng sulat

        Na ang balang letra’y iwang may kamandag!

233. “Gunamgunam na di napagod humapis

        Di ka naianod ng luhang mabilis

        Iyong ginugulo ang bait ko’t isip

        At di mo payagang payapa ang dibdib

234. “Kamandag kang lagak niyong kamatayan

        Sa sintang ina ko’y di nagpakundangan

        Sinasariwa mo ang sugat na lalang

        Ng aking tinanggap na palasong liham!

235. “Tutulungan kita ngayong magpalala

        Ng hapdi sa pusong di ko maapula

        Namatay si ina ay laking dalita

        Ito sa buhay ko ang unang umiwa.

236. “Patay na dinampot sa aking pagbasa

        Niyong letra titik ng bikig na pluma

        Diyata ama ko at nakasulat ka

        Ng pamatid-buhay sa anak na sinta?

237. “May dalawang oras na di nakamalay

        Ng pagkatao ko’t ng kinalalagyan

        Dangan sa kalinga ng kasamang tanan

        Ay di mo na ako nakasalitaan.

238. “Nang mahimasmasa’y narito ang sakit

        Dalawa kong mata’y naging parang batis

        At ang ay, ay ina’y kung kaya mapatid

        Ay nakalimutan ang paghingang gipit.

239. “Sa panahong yao’y ang buo kong damdam

        Ay nanaw sa akin ang sandaigdigan

        Nag-iisa ako sa gitna ng lumbay

        Ang kinakabaka’y sarili kong lumbay.

240. “Hinamak ng aking pighating mabangis

        Ang sa maestro kong pang-aliw na boses

        Ni ang luhang tulong ng samang mayhapis

        Ay di nakaawas sa pasan kong sakit.

241. “Baras ng matuwid ay nilapastangan

        Ng lubhang marahas na kapighatian

        At sa isang titig ng palalong lumbay

        Diwa’y lumilipad niring katiisan.

242. “Anupa’t sa bangis ng dusang bumugso

        Minamasarap kong mutok yaring puso

        At nang ang kamandag na nakakapuno’y

        Sumamang dumaloy sa agos ng dugo.