Florante at Laura 16: Paglingap ng Gerero

156. Anupa’t kapuwa hindi nakakibo

        Di nangakalaban sa damdaming puso

        Parang walang malay hanggang sa magtago’t

        Humilig si Pebo sa hihigang ginto.

157. May awang gerero ay sa maramdaman

        Malamlam na sinag sa gubat ay nanaw

        Tinunton ang landas na pinagdaanan

        Dinala ang kalong sa pinanggalingan.

158. Doon sa naunang hinintuang dako

        Nang masok sa gubat ang bayaning Moro

        Sa isang malapad, malinis na bato

        Kusang pinagyaman ang lugaming pangako.

159. Kumuha ng munting baong makakain

        Ang nagdarakita’y inamong tumikim

        Kahit umaayaw ay nahikayat din

        Nang sabing malambot na pawang pang-aliw.

 

160. Naluwag-luwagan ang paghihinagpis

        Sapagkat naawas sa pagkadayukdok

        Hindi kinukusa’y tantong nakatulog

        Sa sinapupunan ng gererong bantog.

161. Ito’y di umidlip sa buong magdamag

        Sa pag-aalaga’y nagbata ng puyat

        Ipinanganganib ay baka makagat

        Ng ganid na madlang naggala sa gubat.

162. Tuwing magigising sa magaang tulog

        Itong lipos-hirap ay naghihimutok

        Pawang tumitirik na anaki’y tunod

        Sa dibdib ng Morong may habag at lunos.

163. Nang magmamadaling-araw ay nahimbing

        Munting napayapa sa dalang hilahil

        Hanggang sa Aurorang tinaboy ang dilim

        Walang binitiwang himutok at daing.

164. Ito ang dahilang ipinagkasundo;

        Limang karamdaman parang hinahalo

        Ikinatiwasay ng may dusang puso

        Lumakas na muli ang katawang hapo.

165. Kaya’t nang isabog sa sansinukuban

        Ang doradong buhok ng masayang Araw

        Nagbangong hinaho’t pinasalamatan

        Sa langit ang bagong lakas ng katawan.

166. Sabihin ang tuwa ng gererong hayag

        Ng abang kinalong ay biglang niyakap

        Kung nang una’y nukal ang luha sa habag

        Ngayo’y sa galak na ang inilagaslas.

167. Kapos ang dila kong magsaysay ng laki

        Ng pasasalamat nitong kinandili

        Kundangan ang dusa’y sa nawalang kasi

        Ay napawi disin sa tuwang umali.

168. Sapagkat ang dusang mula sa pag-ibig

        Kung kahit mangyaring lumayo sa dibdib

        Kisap-mata lamang ay agad babalik

        At magdaragdag pa sa una ng bangis.

169. Kaya hindi pa man halos dumarapo

        Ang tuwa sa lamad ng may dusang puso

        Ay itinakwil na ng dalitang lalo

        At ang tunod niya’y siyang itinimo.

170. Niyapos na muli ang dibdib ng dusa

        Hirap yatang bathin ang sakit sa sinta!

        Dangan inaaliw ng Moro sa Persya

        Natuluyang nanaw angtangang hininga.

171. “Iyong natatanto ang aking paglingap,”

        Anitong Persyano sa nababagabag

         “mula ng hirap mo’y ibig kong matatap

        At nang kung may daa’y malagyan ng lunas.”

172. Tugon ng may dusa’y “di lamang ang mula

        Niring dalita ko ang isasalita

        Kundi sampung buhay sapul pagkabata

        Nang maganapan ko ang hingi mo’t nasa.”