Florante at Laura 15: Sa Kandungan ng Gerero

142. Gulung-gulong lubha ang kaniyang loob

        Ngunit napayapa nang anyong kumilos

        Itong abang kandong na kalunus-lunos

        Nagising ang buhay na nakakatulog.

 

143. Sa pagkalungayngay mata’y idinilat

        Himutok ang unang bati sa liwanag

        Sinundan ng taghoy na kahabag-habag

         “Nasaan ka, Laura, sa ganitong hirap?

144. “Halina giliw ko’t gapos ko’y kalagin

        Kung mamatay ako’y gunitain mo rin,”

        Pumikit na muli’t napatid ang daing

        Sa may kandong naming takot na sagutin.

145. Ipinanganganib ay baka mabigla

        Magpatuloy mapatid hiningang mahina

        Hinintay na lubos niyang mapayapa

        Ang loob ng kandong na lipos-dalita

146. Nang muling mamulat ay nagitlahanan:

         “Sino sa aba ko’t nasa Morong kamay!”

        Ibig na iigtad ang lunong katawan

        Nang hindi mangyari’y nagngalit na lamang.

147. Sagot ng gerero’y “huwag kang manganib

        Sumapayapa ka’t mag-aliw ng dibdib

        Ngayo’y ligtas ka na sa lahat ng sakit

        May kalong sa iyo ang nagtatangkilik.

148. “Kung nasusuklam ka sa aking kandungan

        Lason sa puso moang hindi binyagan

        Nakukutya akong di ka saklolohan

        Sa iyong nasapit na napakarawal.

149. “Ipinahahayag ng pananamit mo

        Taga-Albanya ka at ako’y Persyano

        Ikaw ay kaaway ng baya’t sekta ko

        Sa lagay mo ngayo’y magkatoto tayo.

150. “Moro ako’y lubos na taong may dibdib

        At nasasaklaw rin ng utos ng langit

        Dini sa puso ko’y kusang natititik

        Natural na leing sa aba’y mahapis.

151. “Anong gagawin ko’y aking napakinggan

        Ang iyong pagtaghoy na kalumbay-lumbay

        Gapos na nakita’t pamumutiwanan

        Ng dalawang ganid ng bangis na tangan.

152. Nagbuntung-hininga itong abang kalong

        At sa umaaliw na Moro’y tumugon

         “Kung di mo kinalag sa puno ng kahoy

        Nalibing na ako sa tiyan ng leon.

153. “Payapa naman disin yaring dibdib

        Napagkikilalang kaaway kang labis

        At di binayaang nagkapatid-patid

        Ang aking hiningang kamataya’t sakit.

154. “Itong iyong awa’y di ko hinahangad

        Patayin mo ako’y isang pitang habag

        Di mo tanto yaring binabatang hirap

        Na ang kamatayan ang buhay kong hanap.”

155. Dito napahiyaw sa malaking hapis

        Ang Morong may awa’t luha’y tumagistis

        Siyang itinugon sa wikang narinig

        At sa panlulumo’y kusang napahilig.