Florante at Laura 6: Ang Reynong Albanya

12      Ang abang uyamin ng dalita’t sakit,

      Ang dalawang mata’y bukal ang kaparis;

      Sa luhang nanatak at tinatangis-tangis

      Ganito’y damdamin ng may awang dibdib.

13.   “Mahiganting langit, bangis mo’y nasaan,

      Ngayo’y naniniig sa pagkagulay-gulay,

      Bago’y ang bandila ng lalong kasama-an,

      Sa Reynong Albanya’y iwinawagayway.

14.  “Sa loob at labas ng bayan kong sawi,

      Kaliluha’y siyang nangyayaring hari,

      Kagalinga’t bait ay nalulugami,

      Ininis sa hukay ng dusa’t pighati.

 

15.  “Ang magandang asal ay pinupukol

      Sa laot ng dagat ng kutya’t linggatong,

      Baling magagaling ay ibinabaon

      At inililibing na walang kabaong.

16.   Nguni, ay ang lilo’t masasamang loob,

      Sa trono ng puri ay iniluluklok,

      At sa baling sukab na may asal-hayop,

      Mabangong insenso ang isinusuob.

17.  “Kaliluha’t sama ang ulo’y nagtayo

      At ang kabaita’y kimi’t nakayuko

      Santong katwira’y lugami at hapo,

      Ang luha na lamang ang pinatutulo.

18.   “At ang balang bibig na binubukalan

      Ng sabing magaling at katotohanan,

      Agad binibiyak at sinisikangan

      Ng kalis ng lalong dustang kamatayan.

19.    “O taksil na pita sa yama’t mataas!

      O hangad sa puring hanging lumilipas!

      Ikaw ang dahilan ng kasam-ang lahat,

      At niring nasapit na kahabg-habag.

20.  “Sa korona dahil ng Haring Linseo.

      At sa kayamanan ng dukeng ama ko,

      Ang ipinangahas ng Konde Adolfo,

      Sabugan ng sama ang Albanyang reyno.