Florante at Laura 3: Kay Celia

     1.     Kung pagsaulan kong basahin sa isip

       ang nakaraang pag-ibig,

       may mahahagilap kayang nakatitik

       liban na kay Celiang namugad sa dibdib?

     2.    Yaong Celia ng laging pinanganganiban,

       baka makalimot sa pag-iibigan,

       ang inikalubog niring kapalaran

       sa lubhang malalim na karalitaan.

     3.     Makaligtaan ko kayang di basahin

       nagdaang panahon ng suyuan namin,

       kaniyang pagsintang ginugol sa akin

       at pinuhunan kong pagod at hilahil?

     4.     Lumipas ang araw na lubhang matamis

       at walang natira kundi ang pag-ibig,

       tapat na pagsuyong lalagi sa dibdib,

       hanggang sa libingan bangkay ko’y maidlip.

     5.     Ngayong namamanglaw sa pangungulila

       ang ginagawa kong pang-aliw sa dusa,

       nagdaang panaho’y inaalala,

       sa iyong larawa’y ninitang ginhawa.

     6.     Sa larawang guhit ng sa sintang pinsel

       kusang inilimbag sa puso’t panimdim,

       nag-iisang sanlang naiwan sa akin

       at di mananakaw magpahanggang libing.

      7.    Ang kaluluwa ko’y kusang dumadalaw

       sa lansanga’t nayong iyong niyapakan,

       sa ilog Beata’t Hilom na mababaw

       yaring aking puso’y lagging lumiligaw.

     

            8.    Di mamakailang mupo ang panimdim

                   sa puno ng manggang nararaanan natin,

                   sa nagbigting bungang ibig mong pitasin,

                   ang ulilang sinta’y aking inaaliw.

     

9.    Ang katauhan ko’y kusang nagtatalik

       sa bunting-hininga nang ikaw’y maysakit,

       Paraiso naman ang maytulong silid,

       himutok ko noo’y inaaring Langit.

10.  Liniligawan ko ang iyong larawan

       Sa Makating ilog na kinalalagyan,

       Binabakas ko rin sa masayang do’ngan,

       Yapak ng paa mo sa batong tuntungan.

11.  Nagbabalik mandi’t parang hinahanp

       Dito ang panahong masayang lumipas,

       Na kung maliligo’y sa tubig aagap

       Nang hindi abutin ng tabsing sa dagat.

12.   Parang naririnig ang lagi mong wika:

      “tatlong araw na di nagtatanaw tama.”

       At sinasagot ko ng sabing may tuwa,

       “sa isa katao’y marami ang handa.”

13.  Ano pa nga’t walang di nasisiyasat

       Ang pag-iisip ko sa tuwang lumipas,

       Sa kagugunita, luha’y lalagaslas,

       Sabay ang taghoy kong “O, nasawing palad!”

14.  Nasaan si Celia ng ligaya ng dibdib?

       Ang suyuan nami’y bakit di lumawig?

       Nahan ang panahong isa niyang titig

       Ang siyang buhay ko, kaluluwa’t langit?

15.  Bakit baga noong kami’y maghiwalay

       Ay di pa nakitil yaring abang-buhay?

       Kung gunitain ka’y aking kamatayan,

       Sa puso ko, Celia’y di ka mapaparam.

16.  Itong di matiis na pagdaralita

       Nang dahil sa iyo, O! nalayong tuwa,

       Ang siyang umakay na ako’y tumula,

       Awitin ang buhay ng isang naaba.

17.  Celia’y talastas ko’t malabis na umid,

       Mangmang ang musa ko’t malumbay ang tinig,

       Di kinabahagya kung hindi malait,

       Palaring dinggin mo ng tainga’t isip.

18. Ito’y unang bukal ng bait kong kutad

     Na ihahandog sa mahal mong yapak,

     Tanggapin mo nawa kahit walang lasap,

     Nagbuhat sa puso ng lingkod na tapat.

            19. Kung kasadlakan man ng pula’t pag-ayop,

      Tubo ko’y dakila sa puhunang pagod,

      Kung binabasa mo’y isa mang himutok

      Ay alalahanin yaring naghahandog.

20.  Masasayang ninfas sa lawa ng Bai,

       Sirenas, ang tinig ay kawili-wili,

       Kayo ngayo’y siyang pinipintakasi

       Ng lubhang mapanglaw na musa kong imbi.

21.  Ahon sa dalata’t pampang na nagligid

       Tonohan ng lira yaring abang-awit,

       Na nagsasalitang buhay ma’y mapatid,

       Tapat na pagsinta’y hangad na lumawig.

22.  Ikaw na bulaklak niring dili-dili

                   Celiang sagisag mo’y ang M.A.R.,

                   Sa birheng mag-ina’y ipamintakasi

       Ang tapat mobng lingkod na si F.B.