Florante at Laura 12: Panaghoy ng Gerero

99.   Tinutop ang puso at saka nagsaysay,

        “Kailan,” aniya. “luha ko’y bubukal

        Ng habag kay ama at panghihinayang

        Para ng panaghoy ng nananambitan?

 

100. “Sa sintang inagaw ang itinatangis

        Dahilan ng aking luhang nagbabatis;

        Yao’y nananaghoy dahil sa pag-ibig,

        Sa amang namatay ng mapagtangkilik.

101. “Kung ang walang patid na ibinabaha

        Ng mga mata ko’y sa hinayang mula

        Sa mga palayaw ni ama’t aruga

        Malaking palad ko’t matamis na luha.

102. “Nguni’t ang nanahang maralitang tubig

        Sa mukha’t dibdib ko’y lagging dumidilig

        Kay ama nga galling datapwa’t sa bangis

        sa andukha at pagtatangkilik.

103. “Ang matatawag kong palayaw sa akin

        Ng ama ko’y itong ako’y pagliluhin

        Agawan ng sinta’t panasa-nasaing

        Lumubog sa dusa’t buhay ko’y makitil.

104. “May para akong anak sa napanganganyaya

        Ang layaw sa ama’y dusa’t pawing luha

        Hindi nakalasap kahit munting tuwa

        Sa masintang inang pagdaka’y nawala!”

105. Napahinto rito’t narinig na muli

        Ang panambitan niyong natatali

        Na ang wika’y—“Laurang aliw niring budhi

        Paalam ang abang kandong ng pighati!

106. “Lumagi ka nawa sa kaligayahan

        Sa harap ng di mo esposong katipan

        At huwag mong datnin yaring kinaratnan

        Ng kasing nilimot at pinagliluhan.

107. “Kung nagbangis ka ma’t nagsukab sa akin

        Mahal ka ring lubha dini sa panimdim

        At kung mangyayari, hanggang sa malibing

        Ang mga buto ko kita’y sisintahin.