Florante at Laura 13: Sa Harap ng Dalawang Leon

108. Di pa natatapos itong pangungusap

        May dalawang leong hangos nang paglakad

        Siya’y tinutungo’t pagsil-in ang hangad

        Ngunit nangatigil pagdating sa harap

109. Nangaawa mandi’t nawalan ng bangis

        Sa abang sisal-ing larawan ng sakit

        Nangakatingala’t parang nakikinig

        Sa di lumilikat na tinatangis-tangis.

110. Anong kaloob kaya nitong nagagapos

        Ngayong nasa harap ng dalawang hayop

        Na ang balang ngipi’t kuko’y naghahandog

        Isang kamatayang kakila-kilabot!

111. Di ko na masabi’t luha ko’y nanatak

        Nauumid yaring dilang nangungusap

        Puso’y nanlalambot sa malaking habag

        Sa kaawa-awang kinubkob ng hirap.

112. Sinong di mahapis na may karamdaman

        Sa lagay ng gapos na kalumbay-lumbay

        Lipos ng pighati saka tinutunghan

        Sa laman at buto niya ang hihimay.

113. Katiwala na nga itong tigib sakit

        Na ang buhay niya’y tuntong na sa guhit

        Nilagnat ang puso’t nasira ang boses

        Di na mawatasan halos itong hibik.

114. “Paalam Albanyang pinamamayanan

        Ng kasamaa’t lupit, bangis, kaliluhan

        Akong tanggulan mo’y kusa mang pinatay

        Sa iyo’y malaki ang panghihinayang.

115. “Sa loob mo nawa’y huwag mamilantik

        Ang panirang talim ng katalong kalis

        Magkaespada kang para ng binitbit

        Niring kinuta mong kanang matangkilik.

116. “Kinasuklaman mo ang ipinangakong

        Sa iyo’y gugulin niniyak kong dugo

        At inibig mo pang hayop ang magbubo

        Sa kung itanggol ka’y maubos ang tumulo.

117. “Pagkabata ko na’y walang inadhika

        Kundi paglilingkod sa iyo’t kalinga

        Di makailan kang babal-ing masira

        Ang mga kamay ko’y siyang tumimawa.

118. “Dustang kamatayan ang bihis mong bayad

        Datapwa’t sa iyo’y nagpapasalamat

        Kung pakamahali’t huwg ipahamak

        Ang tinatangisang giliw na nagsukab

119. “Yaong aking Laurang hindi mapapaknit

        Ng kamatayan man sa tapat kong dibdib

        Paalam bayan ko paalam na ibig

        Magdarayang sintang di manaw sa isip.

120. “Bayang walang loob, sintang alibugha

        Adolfong malupit, Laurang magdaraya

        Magdiwang na ngayo’t manulos sa tuwa

        At masusunod na sa akin ang nasa.

121. “Nasa harap ko na ang lalong marawal

        Mabangis na lubhang lahing kamatayan

        Malulubos na nga ang iyong kasam-an

        Gayon din ang aking kaalipustaan.

122. “Sa abang-aba ko! Diyata, O Laura

        Mamatay ako’y hindi mo na sinta

        Ito ang mapait sa lahat ng dusa

        Sa akin ay sinong mag-aalaala?

123. “Diyata’t ang aking pagkapanganyaya

        Di mo tatapunan ng katulong luha!

        Kung yaring buhay ko’y mahimbing sa wala

        Di babahaginan ng munting gunita?

124. “Guni-guning ito’y lubhang makamndag

        Agos na, luha ko’t puso’y maaagnas

        Tulo, kaluluwa’t sa mata’y pumulas

        Kayo, aking dugo’y mag-unahang matak.

125. “Nang matumbasan ko ng luha ang sakit

        Nitong pagkalimot ng tunay kong ibig

        Huwag yaring buhay ang siyang itangis

        Kundi ang pagsintang lubos na naamis.”